ΕΝΑΣ ΝΕΟΣ ΟΛΛΑΝΔΟΣ – Η πρωτη μου βδομαδα

 

Ετοιμασίες, αγανάκτηση, δικοί μου άνθρωποι… μια πτήση με καθυστέρηση… ηρεμία, λίγοι φίλοι κι ένα όνειρο… << ουπς έφτασααα… >>

Με ενθουσιασμό το πρώτο ξύπνημα σε μια νέα χώρα. Γέμισα μια κούπα με ζεστό καφέ, πήρα αγκαλιά το φορητό μου υπολογιστή με σκοπό να επισπεύσω την ένταξή μου σε μια άλλη κοινωνία. Συναισθήματα ανάμεικτα, άγχος << πού ήρθα; τί κάνω; >> , από την άλλη, προσδοκία και θέληση για ένα νέο ξεκίνημα με μια δουλειά για μια καλύτερη ζωή. Ανάμεικτα, επίσης, και τα πρώτα ηλεκτρονικά μηνύματα που έλαβα. Φίλοι από Ελλάδα που ήθελαν να ενημερωθούν για την ψυχολογία μου, αν όλα είναι καλά, και να μου δηλώσουν οτι άρχισα να τους λείπω… τι περίεργο… μου λείπουν κι εμένα και μόλις πριν λίγες ώρες ήμασταν μαζί. Από την άλλη μηνύματα από τους φίλους μου εδώ στην Ολλανδία, οι οποίοι μου πρότειναν διαδικτυακές αγγελίες εργασίας, σελίδες με αγγελίες ώστε να ξεκινήσω να ψάχνω και μόνος μου καθώς και ομάδες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που μπορεί να μου φανούν χρήσιμες.

Πραγματικά ευοίωνη δείχνει εξαρχής η Ολλανδία για ένα νέο που την επισκέπτεται πρώτη φορά και φιλοδοξεί να μείνει. Εντυπωσιακές οι πρώτες εικόνες, συνδιασμός πράσινου παντού με διακοπές από εντυπωσιακές κατασκευές δρόμων, κτιρίων και γεφυρών. Πρόσβαση χωρις δυσκολίες παντού με ταμπέλες για όλα, δρομολόγια στην ώρα τους ακόμη και τακτική νυχτερινή συγκοινωνία, που τη χρησιμοποίησα με το καλημέρα σας, αφού έφτασα μεσάνυκτα μετά από οκτάωρη αεροπορική καθυστέρηση. Όσο για τους Ολλανδούς… φιλικοί, ευγενικοί κι ευχάριστοι. Εξυπηρετήθηκα πολύ καλά σε καταστήματα, αλλά και έξω στο δρόμο όποτε χρειάστηκα βοήθεια. Εντυπωσιακό το πόσο καλά χειριζονται την Αγγλική γλώσσα ανεξαρτήτως ηλικιών. Όμορφα συναισθήματα μου προκάλεσαν οι χαμογελαστοί κάτοικοι αυτής της χώρας που σε χαιρετούν είτε από τα ποδήλατά τους πάνω ή όταν περνούν πεζοί δίπλα σου.

Μέσα εβδομάδας και η προσαρμογή προχωράει καλά, πλέον οργανώνω το πρόγραμμά μου. Το άγχος λιγοστεύει, η πρώτη αίτηση για δουλειά έχει πραγματοποιηθεί και η καινούρια χώρα φαίνεται πως με καλοδέχεται γρήγορα στην αγκαλιά της. Και χωρίς να το καταλάβω σαββατοκύριακο. Ξαφνικά η μετανάστευση γίνεται ταξίδι αναψυχής. Γεύματα και ποτά με τους φίλους μου. Μου συστήνουν καινούρια άτομα και όλοι μαζί περνάμε υπέροχα. Πρώτος προορισμός Χάγη, τι πιο λογικό, εφόσον φιλοξενούμαι στο Ντελφτ. Η κυρία της Ολλανδίας. Τάξη και ηρεμία στους δρόμους της. Ένα φεστιβάλ για εθελοντές, μια συναυλία και ασφαλείς βόλτες με το ποδήλατο που μου δάνεισαν… υπέροχα. Από την άλλη, βρέθηκα και στο ξέφρενο Άμστερνταμ, με τους χιλιάδες τουρίστες, ένα συνεχές ξεφάντωμα στους δρόμους και τα μπαράκια. Coffee shops σε κάθε γωνιά και ελεύθερη πορνεία, ένα αξιοθέατο που κανείς δεν επισκέπτεται μόνο μία φορά κατα τη διαμονή του. Τέλος ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι από όλο τον κόσμο ξεχύνονται στους δρόμους χωρίς να τους ενδιαφέρει ποιος είσαι και τι κανεις, απλά σου μιλούν για να περάσει όμορφα η ώρα τους και η δική σου. Που να μείνει χρόνος για μουσεία… την επόμενη φορά μαλλον.

Μια αναπνοή και η πρώτη εβδομάδα έλαβε τέλος. Με αισιοδοξία και καλή διάθεση θα έλεγα, σε αυτό βέβαια συνέβαλαν και οι ελληνικές λιακάδες όλων αυτών των πρώτων ημερών. Ο προσωπικός απολογισμός, όμως, της Κυριακής γεννά αμφιβολίες. Έτσι ερωτήματα όπως << τί θέλω εδώ; θα τα καταφέρω; >> , που στην πορεία της εβδομάδας ξεθώριασαν, αρχίζουν να επανέρχονται… ώσπου ξύπνησα σήμερα… << δεύτερη εβδομάδα! >>

Γράφει ο Παναγιώτης Γιουβανάς, άρτι αφιχθείς στην Ολλανδία….