Ελευθεροι Κλειδαμπαρωμενοι- Μοναξια μου ολα

Ημερολόγιο καραντίνας – ημέρα 20η

Κυκλοφορεί η άποψη, ότι με την καραντίνα όσοι ζουν μόνοι τους θα νιώσουν πιο μόνοι. Έτσι όπως το ακούει αυτό κάποιος, του φαίνεται λογικό. Έχω όμως να προσθέσω και μια άλλη οπτική στο θέμα.

‘Οσοι είμαστε singles για παράδειγμα, με κάποια χρόνια σχετικής απομόνωσης στο ενεργητικό μας, η μοναξιά της καραντίνας δε μας τρομάζει, δε μας πτοεί. Ίσα ίσα που με την καραντίνα νιώθουμε λιγότερο μόνοι μας, γιατί έχουμε και όλους τους άλλους γύρω μας που επίσης είναι περιορισμένοι στις κινήσεις τους. Υπάρχει πλέον πολύς κόσμος που, θέλει-δε θέλει, συμπάσχει με μας, και μένει μέσα κλεισμένος βλέποντας ταινίες και σειρές. Βέβαια, μπορεί να μη χαζεύουν τηλεόραση μόνοι τους, όπως εμείς, αλλά για να λέμε και του στραβού το δίκιο, όταν παρακολουθείς μια σειρά που σου αρέσει, είναι σα να τη βλέπεις μόνος σου. Δεν αφήνεις κανέναν να μιλήσει, ούτε να διακόψει, απορροφάσαι ψυχη και σώματι και αυτο-απομονώνεσαι, με σκοπό την υπέρτατη εμβυθυνση και απολαυση του θεάματος που απολαμβάνεις.

Ενώ σε καιρό κανονικότητας, η μοναξιά ενός single είναι αφόρητη, ακριβώς επειδή η πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι στο ίδιο μήκος κύματος. Γυρνάς από τη δουλειά το βράδυ και μπαίνεις σε ένα άδειο σπίτι. Κοιτάς από το μπαλκόνι γύρω τριγύρω σου τα ζευγαράκια να χαριεντίζονται και ζηλεύεις. Μπαίνεις στα κοινωνικά δίκτυα και βλέπεις παντού παρέες και φαγοπότια, γάμους και βαφτίσεις, μωρά και σόγια. Κι εσύ είσαι χωρίς ταίρι, με τους περισσότερους φίλους σου πλέον να έχουν παντρευτεί ή ξενιτευτεί, αλλά και το ακόμα χειρότερο, είσαι και ο ίδιος ξενιτεμένος, οπότε απελπίζεσαι. Τώρα όμως με τον κορονοϊό, τον μέγα αυτόν κοινωνικό εξισωτή, τουλάχιστον δεν έχεις και πολλά να ζηλέψεις. Η μοναξιά είναι σα να μοιράζεται τώρα που ακουμπά πολύ περισσότερο κόσμο. Όταν βλέπεις ότι όλοι τριγύρω σου είναι επίσης απομονωμένοι στα σπίτια τους, νιώθεις να συμμερίζονται κάπως τη δική σου μοναξιά, κι έτσι γίνεται πιο υποφερτή. Γιατί η μοναξιά είναι ένα θηρίο που ημερώνει μονάχα με το μοίρασμα.

Για να παραφράσουμε λίγο και τον Gore Vidal, δεν αρκεί να νιώσεις εσύ μοναξιά, πρέπει και οι φίλοι σου να είναι μόνοι τους.
.

Ο κούκος

Εντάξει, η μοναξιά που βιώνουμε τώρα, δεν είναι ακριβώς ίδια με τη μοναξιά υπό κανονικές συνθήκες. Αλλά αν το καλοσκεφτείς, οι άνθρωποι πουν ζουν μόνοι τους, πέραν της δουλειάς και κάποιας επικοινωνίας με γνωστούς και φίλους, έχουν μια καθημερινή ρουτίνα κομμένη και ραμμένη για ένα άτομο. Μαγειρεύουν για έναν, τρώνε ως επί το πλείστον μόνοι τους, βλέπουν τηλεόραση μόνοι τους, κοιμούνται μόνοι τους. Έχω μία φίλη που μου έλεγε ότι πήγαινε και σινεμά μόνη της. Όχι πάντα, ούτε το είχε φετίχ, αλλά μερικές φορές το προτιμούσε κιόλας, από το να χεις έναν ή μία μαζί που πρέπει να τους σύρεις κυριολεκτικά για να ακολουθήσουν.

Τη μοναξιά, όταν δεν την έχεις, τότε την εκτιμάς. Οπως όλα τα πραγματα στη ζωή. Κοιτάξτε ένα ζευγάρι σε καιρώ καραντίνας. Μένουν μαζί και ψάχνουν καθημερινά τρόπους και χώρους να μείνουν μόνοι τους. Να απολαύσουν την ησυχία, την ηρεμία, την περισυλλογή και την αφοσίωση τους στις αγαπημένες τους ασχολίες. Αν φοβάσαι τη μοναξιά, μην παντρεύεσαι, έλεγε ο Τσέχωφ. Η μοναξιά άρα είναι ένα μέγεθος σχετικό και όχι απόλυτο. Η πραγματική μοναξιά δεν περιορίζεται απαραίτητα στο όταν είσαι μόνος, και κατά τον Μουκόφσκι. Ακόμα και αυτοί που δε μένουν μόνοι τους, μπορεί να νιώθουν μοναξιά. Ή να την αποζητούν από την άλλη, όπως είδαμε στο παράδειγμα παραπάνω. Καλύτερα να είσαι δυστυχισμένος μόνος, παρά δυστυχισμένος μαζί με κάποιον άλλον, έλεγε η Μαίριλυν Μονρόε. Άρα, εν καιρώ καραντίνας που όλοι νιώθουμε μια δυσφορία τουλάχιστον, όσοι ζουν μόνοι τους την έχουν κάπως καλύτερα.
.

Είμαστε όλοι νησιά, σε μια κοινή θάλασσα

Υπάρχουν πολλών ειδών μοναξιές. Η μοναξιά του εκ πεποιθήσεως μοναχικού. Η μοναξιά του εργένη. Η μοναξιά του τυφλού. Η μοναξιά του κωφού. Η μοναξιά του χήρου ή της χήρας. Η μοναξιά του μετανάστη. Η μοναξιά του χρήστη των social media. Η μοναξιά του πρώτου. Η μοναξιά του τελευταίου. Η μοναξιά του πολίτη μιας απρόσωπης μεγαλούπολης. Η μοναξιά του κατοίκου απομακρυσμένων περιοχών. Η μοναξιά του συνταξιούχου. Η μοναξιά του συζύγου ή της συζύγου σε έναν αποτυχημένο γάμο. Η μοναξιά του φυλακισμένου. Η μοναξιά του κατάκοιτου. Η μοναξιά του εγκληματία. Η μοναξιά του αγίου. Η μοναξιά του ερημίτη. Η μοναξιά του καλόγερου. Η μοναξιά του θρύλου. Η μοναξιά του αντιήρωα. Η μοναξιά του προδομένου ή του χωρισμένου. Η μοναξιά του εσωστρεφή καλλιτέχνη. Η μοναξιά του πρόσφυγα. Η μοναξιά του θύματος. Η μοναξιά του θύτη. Η μοναξιά της πένας, που έλεγε και ο Ελύτης.

Αν ενώσεις όλες αυτές τις μοναξιές, όλους αυτούς τους ανθρώπους, ή απλώς τις στιγμές μοναχικότητας που μπορεί να βιώσει ο οποισδήποτε ανά πάσα στιγμή, τότε το μέγεθος της μοναξιάς αυξάνει κατά πολύ, και δεν ξέρω και μήπως ισοφαρίζει τις αντιστοιχες στιγμές συντροφικότητας και συλλογικότητας σε μια κοινωνία. Και κάτι τελευταίο, στα σημαντικά ζητήματα της ζωής είμαστε πάντα μόνοι.

Ναι, ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον, αλλά πως θα εκτιμηθεί η συλλογικότητα αν δεν μείνεις και λίγο μόνος. Εξάλλου, ο πιο δυνατός άνθρωπος είναι ο πιο μοναχικός.