Θυμωνω οταν… ή πως να ξεθυμανεις οταν σε πλακωνει η αγανακτηση και η μαυριλα

Τώρα τελευταια, ίσως και λόγω ηλικίας αλλά δεν με πείθει και πολύ αυτο, πιάνω τον εαυτό μου να θυμώνει καθημερινά με τα όσα “ωραία” βλέπω στις ειδήσεις και παρατηρώ τριγύρω μου. Αρπάζομαι, τσιτώνω, στραβώνω κι έχω αρχίσει να το παίρνω προσωπικά, αν και γνωρίζω πως δεν φταίω μόνο ή πάντα εγώ. Είναι κόσμος αυτός που ζούμε; Θα ακουστεί κλισέ, αλλά … που πάμε ρε… ω ρε που πάμε…; που έλεγε και ο Αυλωνίτης… Που βαδίζουμε; Ο θυμός ως συναίσθημα, σε αυτήν εδώ τη χώρα της νιρβάνας και της νεοφιλελόφουσκας, θεωρείται μίασμα. Δεν επιτρέπεται να σηκώσεις την ένταση της φωνής σου, ακόμη κι αν έχεις τα χίλια δίκια του κόσμου και σε πατάνε από δέκα πλευρές. Υπερτιμάται το να είσαι φλατ, επίπεδος, άνευρος, άχρωμος κι ανέραστος, απαθής, άβουλος και προπάντων ανεύθυνος, αλλά ευερέθιστος και οξύθυμος ποτέ! Σου κόβουν την κουβέντα και σε αφήνουν σέκο αν τολμήσεις και βάλεις μια φωνή, υπερασπιζόμενος τα δίκια σου. Θα μου πεις, ειναι αυτός ο τρόπος να διεκδικήσεις; Όχι, φυσικα και δεν είναι, είναι όμως μία λύση ανάγκης, μια βαλβίδα ασφαλείας, που οφείλει που και που να ανοίγει και να αφήνει όλα τα απωθημένα να βγουν παραέξω, γιατί αλλιως θα πνιγείς.

Και πώς να κρύψεις τον θυμό σου, όταν καθημερινές πλέον είναι οι επιθέσεις εναντίον αμαχου πληθυσμού, σε δύση και ανατολή. Πώς να διαχειριστείς το θυμό σου όταν βλέπεις ότι ο ουμανισμός μας εξαντλείται στο βιβλικό ρητό “οφθαλμον αντι οφθαλμου”. Όταν η μόνη διέξοδος που βρίσκουν μερικοί στο θυμό τους είναι η εκδίκηση, η δολοφονία και η βία.

Ποια γιόγκα μου λες; Στην εποχή που ένας νέος δουλεύει σαν το σκυλί, χωρίς προοπτική και με μέλλον σκοτεινό κι αβέβαιο, σε δουλειές πολυ κατώτερες των προσόντων του, τι να του κάνει η γιόγκα; Η  γιόγκα θέλει το περιβάλλον της για να ευδοκιμήσει και να αποφέρει τους καρπούς της φιλοσοφίας της. Δεν μπορεί να κάνεις γιόγκα για μια ωρίτσα, σε γυμναστήριο δυτικού τύπου, και μετά να βγαίνεις και να βρίσκεσαι αντιμέτωπος με όλη την καφρίλα και την ασυδοσία του μοντέρνου νεοφιλελεύθερου τρόπου ζωής που μας έχει κατσικωθεί και δε λέει να φύγει. Δεν μπορεί να κάνεις γιόγκα μια φορά την εβδομάδα, και τις υπόλοιπες μέρες να βομβαρδίζεσαι από δηλώσεις  πολιτικών όπως ο Τραμπ ή ο Βίλντερς ή ο δικός μας ο Αδωνης, από κηρύγματα μίσους και μισαλλοδοξίας όπως αυτά των παπάδων και των απανταχού μουτζαχεντίν θρησκόληπτων κάθε διαλογής. Οτι καλό και να καταφέρει η δόλια η γιόγκα να σου δώσει, εξανεμίζεται μέσα σε δευτερόλεπτα. Ξυδάκι καλύτερα…

Στο τραμ προχθές, μια γυναίκα οδηγός, νεαρή στην ηλικία, δεν άφησε έναν μαυρούλη να μπει, τον κατέβασε κάτω, γιατί, λέει, ήταν υπέρ του δέοντος μεθυσμένος. Ε και;  Έτσι πετάς τον άλλον έξω, σαν  σκουπίδι; Ο άνθρωπος χρειαζόταν βοήθεια, φαινόταν λιγάκι χαμένος, ίσως και “ναρκωμένος”, αλλά πάντως δεν έδειχνε να είναι σε θέση να δημιουργήσει κανένα πρόβλημα, κανένα άλλο πρόβλημα εκτός του εμφανούς, ότι δηλαδή είχε το θράσσος να μπει στο τραμ χωρίς να δείχνει καθως πρέπει όπως όλοι οι υπόλοιποι νομοταγείς και φιλήσυχοι πολίτες. Θύμωσα και με τον εαυτό μου που δεν είπα κάτι… Είναι τα ίδια τραμ, που ενώ σε βλέπουν να τρέχεις να προλάβεις την πόρτα τους πριν κλείσει, ενώ είσαι στα 3 μέτρα από το να χωθείς μέσα, ο οδηγός σε κοιτά στα μάτια, κλείνει επιδεικτικά την πόρτα και πατάει γκάζι, σα να θέλει να προλάβει να μην σε πάρει μαζί του. Βγάζουν το άχτι τους κοινώς, στην καμπούρα του πελάτη. Ο καθένας μας έχει φουλάρει τόσο μέσα του, που με το παραμικρό ξεσπάει σε ότι βρει, ή μάλλον εκεί που τον παίρνει, στον αδύναμο, στον από κάτω.

Έχουμε γίνει όλοι κτηνάκια του συστήματος. Αρπακτικά, που κοιτάμε μόνο τι θα πάρουμε από τη ζωή, από τον συνάνθρωπο μας, και ποτέ τι οφείλουμε ως άνθρωποι να κάνουμε και να δώσουμε. Το άτομο μας και μόνο αυτό, όπως διδάσκει και η χώρα της τουλίπας. Η ανθρωπιά κατήντησε ξένη λέξη για το είδος μας. Δεν αναγνωρίζουμε πλέον ούτε την λέξη που παράγει και συνθέτει την υπόσταση μας. Γράφαμε παλιά στις εκθέσεις μας στο σχολείο για την αποξένωση των ανθρώπων των πόλεων, την μεταξύ τους αποξένωση. Τώρα έχουμε φτάσει στο ακρον άωτον της αποξένωσης, έχουμε αποξενωθεί από την ίδια τη φύση μας. Δεν λογιζόμαστε πλέον ως άνθρωποι, δεν μας πρέπει ένας τέτοιος χαρακτηρισμός. Έχουμε ανάγει το ψέμα σε ιδεολογία. Ψευδώς λοιπόν αναφερόμαστε στους εαυτους μας ως άνθρωποι… αυτό που θα ταίριαζε καλύτερα είναι κάποιο άλλο ζώο ή ζωήφιο του βασιλείου της φύσης, πιθανώς κάτι από τα έρποντα ή τα ύπουλα.

Θυμώνω λοιπόν όταν βλέπω ότι αποκτηνωνόμαστε, χωρίς καν να το χουμε πάρει χαμπάρι, ίσα ίσα που πιστεύουμε ότι είμαστε οι καλύτεροι. Θυμώνω και φορτώνω, και για να τα βγάλω από μέσα μου, γιατι αν δεν τα βγάλω θα πνιγώ από το θυμό και το δηλητήριο που παράγει ο θυμός μέσα μου, ξεκίνησα να γράφω για τα πράγματα που με κάνουν να θυμώνω. Σα θεραπεία προσωπική, την οποία μοιράζομαι και μαζί σας, παροτρύνοντας και εσάς να κάνετε το ίδιο.

Θυμώνω όταν επιλέγονται οι ατάλαντοι για μια θέση εργασίας από τους ταλαντούχους, γιατί άλλα “προσόντα” μετράνε περισσότερο για τον εργοδότη από το να είσαι καλός στη δουλειά σου.

Θυμώνω όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους και τα στερεότυπα τους.

Θυμώνω όταν ορισμένοι πετάνε την πιο ρατσιστική ατάκα χωρίς καν να αισθάνονται τι ακριβώς λένε, κι όταν τους την πεις, σε κατηγορούν ότι καταπατάς εσύ το δικαίωμα τους στην… άγνοια!

Θυμώνω όταν κάποιοι παίζουν μονίμως το θύμα και ρίχνουν για τις κακοτοπιές τους το φταίξιμο στους άλλους.

Θυμώνω όταν βλέπω πόσο μας αρέσει να προσποιούμαστε ότι είμαστε κάποιοι άλλοι, καλύτεροι άνθρωποι από αυτό που πραγματικά είμαστε, ανθρωπάκια και μάλιστα του χείριστου είδους….

Θυμώνω όταν κοιτώ τριγύρω μου και βλέπω παντού μια φούσκα, ένα πλασματικό όμορφο κόσμο, που μέσα του κρύβει καλά τη σαπίλα και την παρακμή του ανθρώπινου γένους. Όχι μόνο την κρύβει, αλλά την επιβραβεύει κιόλας, ονομάζοντας την με κάποιον ευφημισμο του τύπου “ρεαλισμός”, “νόμος”, “καθήκον”.

Θυμώνω όταν ο εστιάτορας στην πλατεία απέναντι φέρεται σαν τον χειρότερο Έλληνα, καταπατά δημόσιο χώρο για να βάλει τραπεζάκια μέχρι και μπροστά στην είσοδο σπιτιών, έχει καταχραστεί το παγκακί, και σήμερα εθεαθη να καταχράται και το δέντρο που ειναι μπροστά στο μαγαζί του. Θυμώνω ακόμα παραπάνω όταν από τον υπέυθυνο του δήμου/stadsdeel West η απάντηση είναι “εε τι να κάνει κι αυτός, λίγες μέρες το χρόνο έχει καλό καιρό για τραπεζάκια έξω, ας δείξουμε κατανόηση στους επιχειρηματίες “. Πάνω απ΄όλα οι επιχειρήσεις. Θυμώνω και με την απραξία των γειτόνων, οι οποίοι μοιάζουν να μην ενοχλούνται από τίποτα. Ή μάλλον προτιμούν να μην μπλέξουν, από το να πάρουν θέση.

Θυμώνω όταν ρωτάω τον οποιοδήποτε υπάλληλο εδώ για κάτι και η πρώτη του απάντηση, αν δεν μπορεί να σου ρίξει μια από τις στάνταρ απαντήσεις- κλισέ, είναι να πει ένα ξερό όχι, ή Δεν ξέρω ή Ρώτα τον συνάδελφο. Κανείς δεν θέλει να πάρει καμία ευθύνη, κανείς δεν γνωρίζει μισό βήμα παραπάνω από τα πέντε πράγματα που του έχουν κακήν κακώς μάθει και είναι τελείως απρόθυμος να ψαχτεί περαιτέρω για να σε εξυπηρετήσει.

Θυμώνω όταν βλέπω στο τραμ ή στο λεωφορείο τον κόσμο να μπαίνει και να πιάνει μια θέση, όπου βρει, στην αρχή του οχήματος, και να στηλώνει τα πόδια, μην σκεφτόμενος ότι θα μπούνε κι άλλοι μετά από αυτόν. Στην κοσμάρα τους που λέμε, στέκονται αμέριμνοι και πρέπει να σπρώξεις, να φωνάξεις ή να αγριοκοιτάξεις για να τους αναγκάσεις να κουνηθούν μια πιθαμή παρακάτω για να εξυπηρετήσουν και τον διπλανό τους.

Θυμώνω όταν βλέπω ανθρώπους να σκοτώνουν ό,τι είναι διαφορετικό από αυτούς, ό,τι δεν μπορούν να χωνέψουν, να καταπιούν, να καταλάβουν ή να εξηγήσουν. Θυμώνω που βλέπω τη μισαλλοδοξία να γίνεται πολιτική και θρησκευτική έκφραση και πρακτική. Θυμώνω με όσους λένε ότι δείχνουν ανοχή στους γκέι, στους αλλόθρησκους, στους αλλοεθνείς, στους μετανάστες κλπ, εφόσον αυτοί δεν τους παρενοχλούν, δεν τους τρίβουν στη μούρη την ιδιαιτερότητα τους, δεν τους προκαλούν και δεν αποτελούν πρότυπο για τα παιδιά τους. Τι να την κάνω τέτοια ανοχή; Κάλλιο ο ρατσισμός, είναι τουλάχιστον πιο ντρόμπρος, αν και το ίδιο απάνθρωπος.

Θυμώνω με τους δήθεν προοδευτικούς και μοντέρνους, που μόλις η “συμφορά” χτυπήσει την πόρτα τους γίνονται δήμιοι και φωνάζουν στην πυρά στην πυρά, γυρνώντας τον κόσμο αιώνες πίσω.

Θυμώνω όταν βλέπω νέους ανθρώπους να νοιάζονται μόνο για το χρήμα, για το πως θα αρπάξουν από όπου κι όποιον μπορούν, που γίνονται δουλάκια στο κυνήγι του κέρδους, προσπαθώντας να γεμίσουν το κενό τους με ευρώ κι αρώματα, την ώρα που όλα γύρω τους ζέχνουν τσαπατσουλιά, άγνοια, απανθρωπιά και λαμογιά.

Εσύ; Θυμώνεις ή έχεις μάθει να καταπίνεις το θυμό σου, να του αλλάζεις όνομα, να τον θάβεις και να τον θεωρείς βλαβερό, άρα και απορριπτέο ως συναίσθημα; Μήπως ο θυμός, είναι τελικά από τα λίγα χαρακτηριστικά που μας κάνουν ακόμα ανθρώπους; Μήπως χωρίς το θυμό, γινόμαστε ρομποτάκια έτοιμα για την παραγωγή και προς κατανάλωση; Μήπως ο θυμός, παρά τη χολή που τον συνοδεύει, είναι τελικά ένα από τα λίγα αγαθά της συναισθηματικής μας υπόστασης που μας θυμίζει ακόμα ότι είμαστε άνθρωποι;

Αν θα μπορούσα να πρότείνω κάτι, για να μη φτάσει ο θυμός να γίνει κυνισμός και απαξία, αυτό θα ήταν να εξωτερικεύουμε το θυμό μας, να τα βγάζουμε προς τα έξω, κι οχι να κρυβόμαστε και να τα κρατάμε μέσα σας. Α και να λέμεκαι κανένα συγγνώμη εκεί που σφάλουμε, να μάθουμε να ακούμε τον άλλο, τον διπλανό μας, όποιος κι αν είναι αυτός.

Γράψτε κι εσείς τα Θυμώνω σας, και στείλτε τα μας,,,  βγάλτε το θυμό σας στο χαρτί ,,, οτι σας έχει πειράξει. Μόνο όταν ξεθυμάνει κανείς, μπορεί να είναι ανοιχτός σε λύσεις και απαντήσεις που θα του δώσουν και κάποια ελπίδα για να συνεχίσει. Αν η βαλβίδα δεν αποσυμπιεστεί, τότε θα σκάσει στα μούτρα μας.

Άρθρα και βίντεο περί θυμού

I am mad – Donna Henes – The Huffington Post

.

Clip from the movie Network

“I don’t have to tell you things are bad. Everybody knows things are bad. It’s a depression. Everybody’s out of work or scared of losing their job. The dollar buys a nickel’s worth, banks are going bust, shopkeepers keep a gun under the counter. Punks are running wild in the street and there’s nobody anywhere who seems to know what to do, and there’s no end to it. We know the air is unfit to breathe and our food is unfit to eat, and we sit watching our TV’s while some local newscaster tells us that today we had fifteen homicides and sixty-three violent crimes, as if that’s the way it’s supposed to be. We know things are bad – worse than bad. They’re crazy. It’s like everything everywhere is going crazy, so we don’t go out anymore. We sit in the house, and slowly the world we are living in is getting smaller, and all we say is, ‘Please, at least leave us alone in our living rooms. Let me have my toaster and my TV and my steel-belted radials and I won’t say anything. Just leave us alone.’ Well, I’m not gonna leave you alone. I want you to get mad! I don’t want you to protest. I don’t want you to riot – I don’t want you to write to your congressman because I wouldn’t know what to tell you to write. I don’t know what to do about the depression and the inflation and the Russians and the crime in the street. All I know is that first you’ve got to get mad. You’ve got to say, ‘I’m a HUMAN BEING, God damn it! My life has VALUE!’ So I want you to get up now. I want all of you to get up out of your chairs. I want you to get up right now and go to the window. Open it, and stick your head out, and yell, ‘I’M AS MAD AS HELL, AND I’M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!’ I want you to get up right now, sit up, go to your windows, open them and stick your head out and yell – ‘I’m as mad as hell and I’m not going to take this anymore!’ Things have got to change. But first, you’ve gotta get mad!… You’ve got to say, ‘I’m as mad as hell, and I’m not going to take this anymore!’ Then we’ll figure out what to do about the depression and the inflation and the oil crisis. But first get up out of your chairs, open the window, stick your head out, and yell, and say it: “I’M AS MAD AS HELL, AND I’M NOT GOING TO TAKE THIS ANYMORE!”

.

Clip from the series The Newsroom